Miałem dwa miesiące na przygotowanie ostatniego aktu przygody. Przez pierwszy miesiąc układałem sobie sceny rozpisane w podręczniku, przygotowałem własne mapy lokacji, bohaterów niezależnych, rozpisałem ścieżki, którymi mogą pójść gracze i węzły, które mogą zmienić przebieg przygody. Chciałem, żeby ostatnia część wyróżniała się na tle poprzednich sesji.

Całość ułożyła mi się, gdy przypadkiem odpaliłem album Urban Fable polskiego zespołu The Spiral. Pocięty na kawałki stanowił ścieżkę dźwiękową ostatniego aktu.

W ostatniej chwili okazało się, że do drużyny dołączy jeden gracz. Dzięki temu miałem okazję wykorzystać lokacje przygotowane na wesele Dol Quasara.

Prolog: Sidra Akalay

Nowa postać to Sidra, tropiciel/detektyw, wychowany w sierocińcu w Małym Algolu. Ma przyrodniego brata, Gaddara, który zaginął przed trzema miesiącami. Przygoda zaczyna się gdy nowy bohater dostaje propozycję pracy dla Judykator Akobuy Koshuy. Ma jej pomóc w śledztwie dotyczącym zagadkowych porwań. Ponieważ czuje, że może być ono powiązane ze zniknięciem brata, nie waha się i przyjmuje zlecenie. Pomaga w infiltracji pałacu Dol-Qasara, dla którego wcześniej pracował. Ma wykorzystać wielki bal, żeby podając się za pracownika ochrony włamać się do piwnic pałacu. Ma przejąć wszystkie możliwe dokumenty i dowody na nielojalność Leoda Dol-Qasara wobec Hegemonii Zenithiańskiej. W trakcie nudnej wieczornej służby krąży wokół wejścia do podziemi Pałacu czekając na „zamieszanie”, które miała zorganizować Judykator. W momencie gdy na sali balowej rozlegają się strzały zbiega na dół i obezwładnia obu pilnujących podziemi ochroniarzy. Pakuje wszystkie urządzenia elektroniczne postanawia zostawić okaleczonego mężczyznę, który jest głównym technikiem Dol-Quasara.

Gdy strzały na górze cichną Sidra ucieka na umówione miejsce spotkania. Razem z Judykator udają się do bezpiecznego schronienia, gdzie sprawdzają dane. Wyciągają z nich informacje o tajemniczych przesyłkach wysyłanych w kierunku bagien Sultry. Akobua nie wygląda na zdziwioną. Oznajmia, że w kosmoporcie jest statek kosmiczny, który z pewnością ich tam zabierze.
W trakcie całego zadania komunikator Sidry szczeka jednym krótkim komunikatem. Przesyła lokalizację na Bagna Sultry i prostą wiadomość.

Pomóż mi uciec

Gaddar

Część 1: Miasto

Pozostali gracze kontynuują tam, gdzie przerwaliśmy Coriolis Sezon 2 Przygoda 2 Akt 2 (Little Algol). Spotykają się przed łaźnią w której uzyskali właśnie lokalizację bazy Zakonu Pariasa. W powietrzu czuć napięcie, ulice są puste, słychać pojedyncze strzały. Lokalny infofeed wykrzykuje informację: Leod-Dol-Quasar nie żyje. Zaczęła się walka o władzę w dzielnicy. Być może kosmoport zostanie zaraz zamknięty. Gracze postanawiają szybko uzupełnić zapasy i wynosić się z miasta.

Na targowisko wysyłają Nadira i Fidę. Podczas gdy ten pierwszy negocjuje ceny z lokalnymi sprzedawcami, Fida kątem oka widzi znajomą postać chowającą się w jednej z bocznych uliczek. Ktoś z twarzą Salamhy-ach-Abaud prowadzi ją do znajdującej się w zaułku kaplicy Sędziego, Ikony Fidy, po czym znika. Wstrząśnięta wraca do reszty załogi. Zgarnia po drodze Nadira, który dokupuje jeszcze parę lokalnych przysmaków – grillowanych pierzastych węży na patyku, którymi częstuje resztę drużyny.

Z niewiadomych przyczyn nikt nie jest zainteresowany przekąską, a najmniej pierzasty wąż Puszek, maskotka Quadira. Po krótkiej serii docinek wszyscy udają się gravcarem do kosmoportu.

Najemnicy zablokowali już lądowisko. Na szczęście znajomości z ich przywódcą pozwalają postaciom minąć barykadę i dotrzeć do statku, przed którym widzą osobliwą scenę. Nilar, którą przygarnęli na Mirze rozłożyła przed Nocnym Jastrzębiem stolik i dwa krzesła. Postawiła najlepszą zastawę i częstuję ciasteczkami (z nieznanymi substancjami) i herbatą Akobuę Koshuę i siedzącego obok niej Sidrę. Judykator powołuje się na wytyczne współpracy otrzymane od sędzi Nigeli Kurahary-Dol-Fahsar i domaga się przewiezienia na bagna Sultry, Dokładnie w to samo miejsce, w którą lecą bohaterowie. 

Gracze niechętnie zgadzają się ją podwieźć. Nim dolecą na miejsce konfrontują się z Judykator, uznając że ma swoją własną agendę i pakują ją do kriokomory (używając strzelby Nadira przystawionej do jej głowy jako argumentu w dyskusji). Sidra dostaje propozycję natychmiastowego opuszczenia statku lub skorzystania z kriosnu, ale gdy wyznaje, że współpracował z Judykator tylko z powodu porwanego brata, bohaterowie postanawiają dać mu szansę i (spodziewając się ciężkiej przeprawy z fanatykami Zakonu Pariasa) pozwalają mu lecieć z sobą.
Lot o zmroku nad bagnami jest wyzwaniem nawet dla Nadira. Szalejąca elektronika i warunki pogodowe zmuszają go do lądowania trochę dalej niż planował. Bohaterowie w ciemności opuszczają statek. Wychodzą na polanę niedaleko ruin starego pałacu i w ciemności widzą starą wieżę, z której nadawana jest kierunkowa wiązka laserowa. Nieostrożnie nadeptują na śluzowate ślady na trawie i trzy rzeczy dzieją się równocześnie.

Z wyciem budzą się duchy Sultry.

Fida spogląda na wieże z laserem komunikacyjnym i zalewają ją wspomnienia Salamhy-ach-Abaud,

Aisha doznaje kolejnej wizji. Przeżywa śmierć Emisariusza.

Przerywnik: Salamah-ach-Abaud

Gdy w zaporze między światem materialnym a Ciemnością Między Gwiazdami powstaje wyrwa, Męczennik – Sędzia sięga ku Fidzie i zsyła na nią wspomnienia Salamy-ach-Abaud.

Znowu mamy sesję z niepełnym składem osobowym, więc gracze wcielają się w trójkę Wojowników Światła – Salmhę, Dariusa i Nepotrę. Razem przeżywają wydarzenia sprzed trzech dni, kiedy to Salamha, po nieudanej próbie zestrzelenia Nocnego Jastrzębia (Coriolis Sezon 2 Przygoda 2 Akt 1 (Lost in the Jungle)) przyleciała zdać raport z pojmania Emisariusza. Śpieszy się, chce przekazać tę wiadomość Przeorowi Chabuanowi Khemelowi osobiście. Na lądowisku spotyka dwójkę młodych zwiadowców, którzy mają informować Chaubana o wszystkich nieproszonych gościach. Przekonuje ich, aby razem udali się o bazy Zakonu. Tam po raz pierwszy od trzech miesięcy spotyka swojego przełożonego. Jest przerażona okrucieństwem z jakim Chauban traktuje jeńców i obecnością nawiedzonego proroka – Gaddara-e-Abrara. Dostrzega jak wypaczony został ich cel. Przylecieli do systemu Kua walczyć z fałszywymi prorokami podającymi się za Ikony, a teraz torturują jeńców w ramach krwawych rytuałów. Spotkanie z Chaubanem wyprowadza Salamhę z równowagi. Gdy przywieziony zostaje Emisariusz, Chauban postanawia natychmiast odprawić nabożeństwo w trakcie którego zgładzi złego ducha. Przez krótką chwilę Salamha zauważa trwogę na twarzy odprawiającego modły Gaddara, ale ten szybko nakłada maskę proroka i później wszystkiemu zaprzecza. W modlitewnym uniesienie Chauban unosi swój ceremonialny mercurialowy miecz i przebija nim serce Emisariusza. Nieskutecznie. Mimo rany Emisariusz wciąż żyje. Rozwścieczony Chauban stara się w furii posiekać go na kawałki i w opada w końcu z sił. Oblani krwią uczestnicy ceremonii opuszczają szybko salę tortur, chowając się przed furia Chabana.

Gdy emocje opadają Chauban po raz ostatni spotyka się z Salamhą. Wyczuwa jej wahanie i uznaje, że pobyt na stacji sprawił, że stała się zbyt miękka. Wysyła ją do Małego Algolu, żeby zabiła wszystkich uczestników przemytu mistyków i zatarła za ślady operacji. Odsyła z nią zwiadowców. Pełni zwątpienia, Salamah, Darius i Nepotra wracają do punktu obserwacyjnego na bagnach Sultry, a Salamah odlatuje na spotkanie swojego przeznaczenia.

Część 2: Bagna Sultry

Śmierć Emisariusza, ostateczny triumf Chabuana i Serafinów wstrząsa wszystkimi. Wystraszone duchy Sultry cofają się a ziemia pod stopami Quadira i Nadira zapada się ziemia odcinając drużynę od statku. Bohaterowie zostają zmuszeni do pójścia w stronę dziwnych, nawiedzonych zabudowań.

Fida dostrzega na szczycie wieży Dariusa i Nepotrę. Bogatsza o wspomnienia Salamhy stara się przekonać resztę drużyny, że można ich nawrócić na swoją stronę.

Aisha doznaje wizji agonii Emisariusza. Otrząsa się ale przez cały akt dostrzega świat podwójnie. Widzi jednocześnie rzeczywistość i jej dawne odbicie. Dostrzega duchy Sultry starające przebić się przez barierę rzeczywistości w środku budynku dawnej ptaszarni. Widzi też odbicie trójki kochanków: Mahali Em ab-Dalaka, jego wybranki Sharimy i brata Alakhima. Gdy bohaterowie przechodzą przez ptaszarnie widzi moment ścięcia Sharimy przez Mahala, dokładnie w miejscu gdzie duchy starają się przebić do naszej rzeczywistości.

Ponaglani przez Aishe bohaterowie z trudem przedzierają się się przez starające się ich pojmać krzaki. Korzystają z kładki łączącej pałac z wieżą obserwacyjną i wchodzą do środka. Niestety otwierają złe drzwi i wpadają na kolejne duchy. Odgłosy walki zwabiają resztę sfory. Na szczęście stojący na szczycie wieży Darius i Nepotra osłaniają ucieczkę bohaterów. Na parterze wieży Aisha widzi sceny romsansu między Alakhimem i Sharimą. Reszta drużyny panicznie szuka przejścia na górę wieży, wiedząc, że gonią ich nawiedzone cienie. Udaje im się, dzięki pomocy, którą zapewniają zwiadowcy Zakonu.

W bezpiecznym miejscu bohaterowie znowu się sprzeczają. Fida chce dyskutować z wątpiącymi fanatykami, podczas gdy roztrzęsiony Nadir postanawia ich obrazić. Całość kończy się puszczeniem przez zwiadowców ostrzegawczej serii z karabinu. Po chwili bohaterowie dochodzą do wniosku, że jednak chcą się dogadać.

Darius i Nepotra chcą rozmawiać tylko z Fidą, w której przez chwilę widzieli Salamhę. Dają się przekonać, że dzięki łasce Męczennika Salamha przysłała po załogę Nocnego Jastrzębia. Bohaterowie dyplomatycznie unikają odpowiedzi na pytanie, dlaczego duch Salamhy nawiedził właśnie Fidę. W zamian za obietnicę zabrania ich ze sobą, Dariusz i Nepotra przekazują wszystkie informacje na temat bazy zakonu i niebezpieczeństw na trasie (dzięki czemu gracze unikają wpadnięcia na małe pole minowe). Wspominają też o dziwnym statku, który przyleciał zaraz po odlocie Salamhy.
Stojący na szczycie wieży mają szansę zobaczyć go na własne oczy. Biały Motyl – statek kosmiczny o niezwykłej geometrii zakończył swoją misję na planecie Kua. Wznosi się w powietrze w sposób przeczący prawom fizyki. Jego widok przeszywa wszystkich trwogą. Czują, że zło, które zabiło Emisariusza odlatuje aby siać zamęt w Trzecim Horyzoncie.

Przed opuszczeniem wieży Aisha zagląda do głównej komnaty najwyższego piętra. Na postumencie widzi błyszczący przedmiot, otoczony przez cierniste krzewy. Widzi też odbicie sceny, w której Alakhim, zrozpaczony po śmierci Sharimy, podcina sobie żyły i przeklina brata za rozdzielenie go od ukochanej. Sięga między krzaki i wyjmuje mały wisiorek przedstawiający ptaka, potajemny dar Shairmy dla Alakhima. 

Bohaterowie wracają tą samą trasą, którą przyszli. W ptaszarni Aisha zauważa, że horda duchów jest bliska przebicia się. Tknięta przeczuciem postanawia, z modlitwą do Bezimiennego na ustach, przepchać wisiorek Alakhima w Pustkę Między Gwiazdami. Jej Ikona odpowiada na modlitwę i chroni ją przed czającymi się po drugiej stronie potworami. Wisiorek, przekazany duszy Sharimy łagodzi jej gniew i zamyka wyrwę do Trzeciego Horyzontu. Ekipa z bez dodatkowych przeszkód dociera do Szpitala Fundacji Badań i Leczenia Choroby Nad-przestrzennej.

Część 3: Szpital

Przed wejściem do szpitala Sidra wyjawia pozostałym, ze odzyskał kontakt z bratem. Fida wie, że Gaddar jest prorokiem Chaubana. Ostrzega, że mogą z nim być kłopoty, ale gracze zgadzają się wywabić Gaddara z bazy i wziąć go na spytki. Przy okazji eliminują po cichu dwóch Wojowników Światła. Przesłuchiwany Gaddar przekonuje wszystkich, że był jednym z porwanych i nie miał wyboru, musiał udawać proroka, żeby uniknąć tortur.

Bohaterowie postanawiają wejść do szpitala i korzystając ze wspomnień Salamhy przejść od razu do miejsca torturowania Emisariusza. Po drodze chcą po cichu eliminować kolejnych wojowników Zakonu, jednak ponoszą ich nerwy i plan idzie w rozsypkę. Wojownicy Zakonu biorą bohaterów w ogień krzyżowy w ciasnym korytarzu. Chauban osobiście powala cztery postacie: Charileigo, Quadira, Fidę i Sidrę nim w końcu zostaje zastrzelony przez Aishę i Nadira. Reszta wojowników traci zapał do walki co wykorzystuje Gaddar wzywając ich do poddania się (i strzelając im w plecy gdy jego wezwanie nie odnosi zamierzonego skutku).

Ocalałym udaje się ustabilizować rannych i ewakuować żywych mistyków. Aisha zbiera pamiątki po Chaubanie (jego miecz i karabin). Wzywają Nilar, aby przyleciała statkiem zabrać ocalałych i leżące przed bazą kriokomory. Następnie ruszają szukać gabinetu Chaubana, w którym wyłączają sprzęt zagłuszający. W kakofonii komunikatów które ich zalewają udaje im się wyłapać ostrzeżenie od lecącej w ich kierunku Nilar. Zauważyła ona cztery czarne drony zmierzające w kierunku bazy. Wszyscy chowają się w bezpiecznym miejscu i przeczekują nalot dronów.

W zniszczonym szpitalu nie pozostaje już nic do złupienia. Jakimś cudem sala z ciałem Emisariusz przetrwała. Postacie graczy wchodzą do środka i widzą wir ciemności unoszący się nad ciałem. Aisha czuje pieśń, która wciąga ją do środka i w końcu spotyka się twarzą w twarz z Emisariuszem w wyśpiewanej przez niego rzeczywistości. Dowiaduje się, że Trzeci Horyzont znowu stał się areną walki między Pierwszym a Drugim. Uśpieni agenci budzą się a frakcje przygotowują się do starcia, która wkrótce nadejdzie. Ciemność Między Gwiazdami sączy się powoli do rzeczywistości. Emisariusz ostrzega, żeby uciekać ze szpitala. Przekazuje też pieśń, która wyjaśni Aishy skąd wzięli się Emisariusze i kim są ich cielesne powłoki.

Gdy wizja mija, wir unoszący się nad ciałem opada. Gdy bohaterowie podnoszą ciało, cień na chwilę pozostaje w miejscu… na chwilę za długo, Wkrótce zaczynają odczuwać przerażenie, gdy Ayaam’sha przyjmuje ludzką postać. Nadir rzuca się do walki lekko raniąc żywy cień, ale natychmiast pada nieprzytomny. Reszta ekipy zaczyna uciekać ze szpitala, ciągnąc za sobą ciała Nadira i Emisariusza ale cień obleka cały korytarz którym biegną. Udaje im się ocucić Nadira, który rzuca granat do komnaty Ayaam’shą, raniąc go na tyle, powraca on na chwilę do ludzkiej postaci. Ciężko ranni bohaterowie uciekają na statek.

Wbiegają na jego wypełniony kirokomorami i uciekinierami pokład. Niosą ciało martwego Emisariusza i wiele pytań, na które będą musieli znaleźć odpowiedzi.

Tak kończy się druga przygoda Łaski Ikon. Ciało Emisariusza zostaje odzyskane, a bohaterowie ledwo uchodzą z życiem. Nim jednak odłożymy naszą przygodę na parę miesięcy, domykamy jeszcze kilka wątków.

Epilog: Ciemność, która zostaje z nami

Mimo wezwań do natychmiastowego odlotu Nocny Jastrząb stoi w miejscu. Przez luk ładunkowy bohaterowie widzą, że Ciemność otacza teraz cały budynek szpitala i rośnie. Nadir z Aishą biegną w kierunku mostka, na którym znajdują nieprzytomną Nilar w fotelu pilota. Ciemność zdążyła ją dorwać.

Nadir siada na swoim stanowisku, jego dłonie tańczą po przyrządach i przez chwilę, gdy kładzie rękę na przepustnicy, nawiedza go myśl, że mógłby z łatwością pozbyć się wszystkich tych wszystkich zbędnych ciał brudnych mistyków. Wystarczyłoby na chwilę wymusić maksymalne przyśpieszenie. Spowodować pechowy wypadek. Szybko otrząsa się z tej myśli, a jego wahanie dostrzega tylko siedząca obok Aisha.

Fida biegnie do maszynowni, ale z każdym krokiem przygniata ją rosnące poczucie winy. W końcu sięga do interkomu i przekazuje załodze, że nie mogą jeszcze odlecieć, muszą wrócić po Dariusa i Nepotrę.

Statek zmienia kurs, przelatują obok wieży na której czatują zwiadowcy Zakonu. Nadir mistrzowsko zawisa na wysokości tarasu a Fida rzuca linę asekuracyjną. Gdy Dariusz i Nepotra przeskakują na statek trzymając się liny w głowie Fidy kiełkuje myśl. Biorą na pokład dwójkę, która już raz zdradziła. Kiedy zdradzą ponownie? Czy zabiją wszystkich we śnie? Ulega podszeptom Ciemności i puszcza linę. Na szczęście obok znajdują się Quadir i Sidra. Podczas gdy ten pierwszy nieskutecznie stara się zaprzeć nogami, Sidra zręcznie oplata koniec liny wokół jednego z uchwytów ładowni. Z pomocą bohaterów zwiadowcy wchodzą na statek, który odlatuje w kierunku stacji Coriolis. Fida czuje ciężar spadający jej z barków. Lot potrwa godzinę. W tym czasie wiele może się wydarzyć.

Mając chwilę spokoju, Sidra bierze Gaddara na bok na spytki. Dowiaduje się, ze jego brat cały czas pracował dla Astrubanu i miał szpiegować Wojowników Światła. Gaddar dochodzi do wniosku, że Akobua Koshua została wysłana, żeby go zabić i pozbyć się śladów. Proponuje zabicie pogrążonej we śnie Judykator, ale Sidra odmawia, mówiąc, że ta decyzja nie należy do nich. Wracając do lazaretu Sidra mija kajutę Fidy i uzmysławia sobie, że rozpoznaje jedną z postaci na zdjęciu w jej pokoju.

• 

• 

Ojciec Fidy wciąż żyje i prawdopodobnie błąka się teraz gdzieś po ulicach Małego Algolu. Sidra postanawia natychmiast przekazać jej tę wiadomość.

W tym samym czasie Aisha namawia się z Quadirem. Mają możliwość wyeliminowania Akobuy Koshuy w kriośnie. Dochodzą do wniosku, że nie zrobią tego. W obecnej sytuacji Judykator nie stanowi dla nich zagrożenia. Omawiając plan zmierzają w kierunku kriokomór, przy których znajdują pochylonego Gaddara. Okazuje się, że postanowił wziąć sprawy we własne ręce i gdyby nie został nakryty, Judykator zmarła by w niewyjaśnionych okolicznościach na statku. Przyciśnięty zdradza im swoją przynależność do Asrtubanu. Skonfrontowany z nim Sidra przyznaje, że właśnie się dowiedział o roli brata, ale nie sądził, że zrobi on coś tak głupiego. Udaje mu się przekonać załogę, żeby nie wyrzucała zdrajcy natychmiast, ale żeby pozwoliła mu zejść na pokład na stacji Coriolis.

Nadir przygotowuje procedury dokujące, a załoga wypuszcza mistyków z kriokomór. Hajan al Dżabi budzi się z wrzaskiem. On też słyszał w kriośnie zniekształconą pieśń Emisariusza, jednak nie był w stanie jej zrozumieć. Gdy zaczyna nucić pieśń, wszyscy mistycy nerwowo na siebie patrzą, a o chwili ją podejmują. Gdy orientują się jak to wygląda, szybko rozchodzą się po statku. Aisha postanawia naradzić się z Hajanem, który wraz z innymi mistykami spotyka się w Arboretum, a po jego prawej stronie siedzi dysponująca najlepszym głosem Althea, próbująca przywołać pieśń. Aisha czuje jak nuty rezonują w jej duszy, pragnie dołączyć do chóru ale się powstrzymuje. Zamiast tego wprowadza Hajana w sytuację na stacji i pyta się, co zamierza dalej zrobić. Razem z garstką mistyków pragnie sprzedać swój dobytek i udać się na stację Djachorum. Ma tam wciąż parę długów, a w mozaice cieni rzucanej przez odległy pas asteroid łatwo będzie się ukryć.

Gdy załoga dolatuje na stacji następuje usterka silnika manewrującego. Nadir z trudem koryguje lot, dzięki czemu nie dochodzi do tragedii, ale bohaterowie wietrzą sabotaż. Hajan ostrzega Aishę, że Nocny Jastrząb jest przeklęty. Cząstka Ayaam’a musiała do niego przylgnąć. Tylko potężni mistycy byliby w stanie przegnać tak potężnego ducha.

Pasażerowie rozchodzą się znikając w mroku stacji, a przy wejściu na statek zaczynają zbierać się ludzie. Zwabieni obecnością cielesnej powłoki Emisariusza mistycy nucą pod nosem jego pieśń. Załoga decyduje się maksymalnie skrócić swój pobyt na stacji i zająć się poszukiwaniem ojca Fidy i ratowaniem zaginionych Emisariuszy. Najpierw jednak muszą przyjąć zapłatę i spłacić swój dług. Nigela Kurahara-Dol-Fahsar jest tam gdzie można się jej spodziewać – w restauracji. Gracze wysyłają do niej delegację, zostawiając Fidę, żeby pilnowała statku. Otrzymują zapłatę i referują wydarzenia na powierzchni KUA. Udają głupich mówiąc, że nie pomyśleli o przekazaniu mistyków do przesłuchania i nie wspominają nic o Gaddarze ani o Judykator w kriokomorze. Informują Fidę żeby oddała ciało technikom, którzy przyszli je zabrać. Przewodzi im Doktor Wana. Jej współpraca z załogą Nocnego Jastrzębia dobiega końca, a jej pozycja na stacji spadła. Obecni w restauracji otrzymują po raz ostatni ofertę pracowania dla Hegemonii, ale nie odpowiadają. Ruszają na statek.

Przed widną Aisha waha się na chwilę tknięta przeczuciem. Za jej plecami bezszelestnie stanęła piękna kobieta w nieokreślonym wieku, ubrana w doskonale skomponowane szaty, w nienagannym makijażu. To Terminos Lete, jej dawna nauczycielka, a obecnie przedstawicielka Świątyni Ahlamy w Radzie Coriolis. Wita ją słowami:

Wszędzie Cię szukaliśmy Talaxo, nie mogę się doczekać, kiedy opowiesz mi, przez co przeszłaś.

Słowa Terminos Lete do Aishy

Koniec sezonu drugiego

Post Scriptum

Gdzieś na stacji Coriolis Gaddara-e-Abrara kryje się labiryncie korytarzy, gubiąc tropy i sprawdzając czy ktoś go nie śledzi, wiedząc, że zna tajemnice, dla których wielu mogło by zabić.

Na powierzchni planety Kua Arthyr Gholam kryje się w spelunach Konglomeratu, pijąc i modląc się do Ikon, aby jego prześladowcy w końcu zostawili go w spokoju. W przeciwieństwie do Gaddara nie wie ile warta jest jego wiedza. W przeciwieństwie do Gaddara nie wie, że od paru godzin ktoś mu się przypatruje. Ktoś kto bardzo chciałby poznać prawdę o śmierci Emisariusza.

Uwagi graczy

Fida

To chyba był mój ulubiony rozdział przygody jeśli chodzi o klimat i rozwój postaci. Fakt, że Fida ma teraz nawiedzenia zsyłane przez Sędziego w ramach pokuty za swój czyn, że musi zwracać większą uwagę na otoczenie i “bliźnich” i wywiązywać się z wszelkich zobowiązań jest bardzo interesujący i rozwojowy dla niej. Podobają mi się wstawki z wizji choć czasem mam takie “WTF” i co teraz mam zrobić, żeby te duchy już dały spokój. I fakt, że odbija się to czasem na mechanice (rzuty czy uda się oprzeć ciężarowi poczucia winy, które się zrodziło etc) jest spoko i zasadny, i podoba mi się w pewien sposób że może utrudniać mi życie. 

Sama przygoda była mega klimatyczna – w niej najwięcej mieliśmy do czynienia z “magicznym” aspektem tego świata, Ciemnością Między Gwiazdami, mistykami i rzeczami, których nasze postacie nie do końca rozumieją ani ogarniają. Opisy lokalizacji były świetne, dawały ciary, można było sobie wyobrazić jak niezwykłym miejscem był labirynt, stara ptaszarnia czy wieża oraz jak bardzo paskudnym i wypaczonym miejscem był szpital.

Fakt, że plan na walkę w szpitalu był dobry, ale wyszło jak zawsze, za co zapłaciliśmy bardzo słono. I zgadzam się, że jako jedna z postaci która padła, zdecydowanie powinnam była pomyśleć o lepszym odgrywaniu bycia na skraju śmierci, zamiast podejść bardzo growo “ustabilizowali mnie i jestem przytomna? jasne, że mogę biegać wszędzie bez problemu”. Nie jestem pewna czy wynikało to z tego, że chcieliśmy już zgarnąć co trzeba i wynosić się jak najszybciej, czy po prostu nasze niedbalstwo. Może jedno i drugie, ja na pewno zapamiętam, żeby bardziej do serca sobie wziąć, że się prawie umarło i normalnie człowiek w takim stanie będzie mieć utrudnione jednak poruszanie i sprawność.

Słuchanie też o podwójnej wizji Aishy było super, poznanie kawałka historii tego miejsca. Tak samo z resztą pieśń emisariusza, dużo ciekawych elementów się z tego wyłania i teraz rzeczywiście zaczęłam mieć większe poczucie, że rzeczywiście stajemy się bohaterami, którzy mają uratować Trzeci Horyzont (w odróżnieniu gdzie wcześniej miała poczucie raczej bycia częścią ekipy najemników, którzy po prostu wykonują zlecenia). Ciemność Między Gwiazdami jest dość upiorna i przerażająca, jak i jej działania i wpływ i w gruncie rzeczy brak wiedzy, jak sobie z nią radzić skutecznie. Jestem bardzo ciekawa dalszych przygód i rozwoju sytuacji.

Nadir

Pod wieloma względami jest to najciekawsza i najlepsza część kampanii – udało nam się przebrnąć przez problemy z motywacją postaci, mniej więcej ustalić o co chodzi, mieliśmy przygotowany plan działania. I wtedy, jak przystało na dobrą opowieść, z jednej strony zaczęło się robić dziwnie, a z drugiej – rzeczy zaczęły iść zupełnie niezgodnie z planem.

Żeby uniknąć opisywania całej historii, skupię się na plusach i minusach tego co graliśmy, tak jak je pamiętam:
+ Kampania na początku daje dobre tło różnych frakcji i pozwala zapoznać się z ich polityką. Na końcu natomiast mieliśmy okazję poznać dlaczego Coriolis to miks sci-fi i “Baśni Tysiąca i Jednej nocy” – duchy, wizje, sięganie ręką do ciemności między gwiazdami. Super i duże gratulacje dla MG za zbudowanie świetnego klimatu!

+ Mieliśmy możliwość poznania lepiej tła frakcji Zakonu Pariasa, ich lokalnego odłamu, zrozumienia motywacji – to również na plus

+ Sporo różnych opcji podejścia do eksploracji terenu i ostatniego starcia z Zakonem Pariasa – otwarta walka, infiltracja, próba przejścia niezauważonym czy zhakowania systemów również jak najbardziej na plus

+ Fajnie, że tym razem udało nam się nową postać i gracza tym razem włączyć do przygody bez większych zgrzytów

-Samo zakończenie przygody jest moim zdaniem fatalne – dwóch “bossów”, z którymi można walczyć po kolei lub na raz, a obie te walki są trudne; do tego, jeśli się uda – zdobycie informacji kosztem “niespodziewanego” zniszczenia bazy, zanim mieliśmy okazję sprawdzić co znaleźliśmy, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy – bardzo niefajne, odbierające satysfakcję ze zwycięstwa i skłaniające w przyszłości do niekoniecznie dobrych zachowań (aka “zabiorę ten pancerz już teraz, bo inaczej gra mi go zabierze”)

-Autorzy przygody ponownie dają dużo informacji MG, których bez przeróbek gracze nie mają szansy poznać (bo i skąd mają wiedzieć, że akurat dwóch losowych członków Zakonu Pariasa ma wątpliwości i może im pomóc, skoro do tej pory wszyscy jak jeden mąż okazywali się chcącymi ich zabić fanatykami?)

Quadir

Nie wiem czemu ale niestety byłem nieobecny na wszystkich sesjach “z przeszłości” innych postaci, czego bardzo żałuję bo sesje takie uwielbiam. Coś do przemyślenia dla MG: czy jest dobrze że część grupy out-of-character wiedzą więcej o niektórych postaciach niż inni? Czy jest jakiś sposób żeby takie info przekazać innym graczom czy może taki brak równowagi informacji jest OK bo jest to out-of-character i zakładamy że nikt in-character nie będzie z takiego info “korzystał”? Są to pytania na które sam nie mam odpowiedzi, do omówienia przy piwie.

Ta część przygody miała niektóre z moich ulubionych ale też niektóre z mniej przyjemnych (przynajmniej dla mnie) momentów. Z tego co było dobre:

• Super była eksploracja bagien. Podobał mi się motyw z widzeniem podwójnie obu światów. Szkoda że takie motywy koncentrują się tylko na jednej postaci z mocami mistycznymi – mi to nie przeszkadza ale sporo nacisku jest kładzione na gracza wtedy.
• Lubiłem w głowie bić się z myślami o tym jak moja postać by się zachowała w wielu z tych sytuacji. Bardzo chciałem po prostu Krzyknąć “Quadiiiiiiiir!” i odwalić szarżę na tych “złych” z Zakonu Pariasa ale wolałem to odgrywać sobie w głowie i bić się z myślami niż narzucać mój problem osobisty innym graczom. Wszyscy wiedzieli że Quadir by wszystkich “pariasów” najchętniej wybił do nogi ale powstrzymywał się ze względu na lojalność do załogi – co IMO było założonym celem odgrywania tego w ten sposób.
• Bardzo mi się podobała walka. Plan który poszedł w rozsypkę w czasie pierwszej kolejki był epicko typowym planem (ktoś czegoś nie zrozumiał i nagle okazuje się że ZNOWU nikt nie pomyślał o tym co będzie jak tej jeden jedyny plan nie wypali). Osobiście żałuję że nam popuściłeś i jednak nie odgrywałeś wrogów w sposób który sprawiłby że by nas zabili. Szczerze na przyszłość: ja w takiej sytuacji wolałbym żeby moja postać umarła niż żeby przeżyła tylko przez łaskę MG.

Z tego co było mniej fajne:

• Mocno negatywnie zapadło mi w pamięci przejście do porządku dziennego większości graczy nad walką zakończoną bliską śmierci połowy załogi. Było to coś do czego starałem się zachęcić odegrania w postaci (zachowanie Quadira utrzymującego się na uboczu, siadającego ciężko na wielkiej kupie BIRR – ilości o jakiej chyba nigdy w życiu nie śnił nawet). Niestety nie zostało to podjęte przez innych graczy czego bardzo żałuję. Zapewne przynajmniej w części przyczyniła się ku temu 15-minutowa przerwa między zakończeniem walki a “LOOTOWANIEM”.
• Nie boli mnie to jakoś bardzo ale wydaje mi się że bombardowanie szpitala, itd. mimo że mogło mieć sens według przygody to jednak dawało to odrobinę odczucie pokarania graczy za “wygraną”. Rozumiem mechanikę, jednak dla gracza jest to mało fajne jak ma pokazaną górę złota która 30 sec później wylatuje w powietrze.
• Motyw z cieniem. Coś nie zagrało między graczami. Ogółem było takie zmieszanie gdzie niektórzy krzyczeli “odwrót!” a inni “zabić to!” że nie zrobiliśmy dobrze ani tego ani tego. Jest wiele możliwości rozwiązania tego – dania graczom więcej czasu poza grą na szybkie obgadanie planu – walczymy czy wiejemy; poleganie na łańcuchu dowodzenia, etc. Nie pomogło zupełnie inne odczytanie sytuacji przez niektórych graczy – dla mnie było oczywiste że powinniśmy zwiewać bo ciemność z między gwiazd nam zaraz wypruje flaki. Może powinno to się zakończyć skill challenge?

Ogółem odczucia – jak zawsze takie same – kiedy gramy? ❤

Aisha

(jeszcze powstaje)

Uwagi MG

To była długa przejażdżka, pełna zwrotów akcji, momentów śmiesznych i dramatycznych. Przez ostatnie osiem miesięcy rozegraliśmy dwadzieścia sesji zawierającą całą historię Zaginionego Emisariusza, ale przede wszystkim historię Fidy, Aishy, Nadira, Quadira, Sidry, Fatmy, Salamhy, Tariqa, Phylashi, Mariki, Aamira oraz paru innych postaci, których z pamięci nie wymienię, w które moi gracze wcieli się na sesjach. Bardzo wam za to dziękuję. Bez was tej opowieści by nie było.

Jeśli miałbym podsumować całą przygodę, nasuwa mi się kilka myśli:

Cały podręcznik jest przeładowany opcjami. Daje jasny początek, a następnie pozwala drużynie snuć się po stacji, a następnie zmusić do przejścia dalej obowiązkową sceną w kosmoporcie. I tak jest cały czas, gracze mają chwile otwartej wędrówki przerywane oskryptowanymi wydarzeniami, na które muszą wpaść. Na początku strasznie się z tym męczyłem, aż pogodziłem się z faktem, że nie poprowadzę graczom wszystkiego. A potem wpadłem na pomysł z wprowadzeniem wizji Aishy i flashbacków z przeszłości postaci i serwowania graczom informacji w sposób, którego nie przewidział podręcznik. Wciąż sporo materiału zostało niewykorzystane. Wiem, że jeśli będę musiał prowadzić przygodę w dżungli lub na bagnach, znajdę tu wiele inspiracji. Moja rada – nie starajcie się prowadzić tego scenariusza z marszu. Wymaga on przeczytania i zapoznania się z różnymi opcjami a potem przemyślenia, które z nich pokażecie graczom i bycia gotowym na to, że mimo wszystko pójdą oni swoją drogą.

W moim przypadku w akcie trzecim wybrałem wątki przeklętego romansu, zwątpienia Dariusa i Nepotry, szaleństwa Chabana i główny wątek Emisarisuza. Romans między Mahalim, Shamirą i Alakhim to mały paragraf w podręczniku, jedna z wielu informacji o świecie gry o której bohaterowie nie mają szans się dowiedzieć. Spodobał mi się na tyle, że powiązałem go z duchami Sultry i opowiedziałem graczom przez wizje Aishy.

Ostatni akt scenariusza przeładowany jest katastrofami. Mamy walkę z Chaubanem, nalot dronów i ucieczkę przed Ayaame’m. Jest to naprawdę zabójcza końcówka. Moja porada: wybierz dwie rzeczy z trzech. Jeśli bohaterowie graczy zmierzą się z Chaubanem, odpuść im nalot, jeśli spowodują nalot, powiedz, że zabił on Chaubana. Walka z wielkim złym jest najbardziej klimatyczna, ale jeśli czujesz, że graczy ona nie przekona, to wybierz nalot i Chaubana.

Mimo, ze miałem poukładane w głowie, co będzie działo się na sesji, ostatni akt wyszedł zupełnie inaczej niż planowałem. Postacie graczy miały przejść po cichu do środka bazy, złapać ciało Emisariusza i wywołać darkmorpha, który zmusiłby ich do ucieczki. Przerażeni Wojownicy Światła próbowaliby z nim walczyć i kolejno ginęli, dając bohaterom czas. Gracze chcieli przejść scenariusz mniej więcej tak samo, ale niestety na drodze stanęły nam emocje i kostki.

Przyznam, że jestem bardzo rozczarowany podręcznikowym zakończeniem przygody. Bohaterowie odlatują z ciałem Emisariusza i… napisy! Nie ma nic na temat reakcji frakcji na całe wydarzenie, żadnej podpowiedzi, jak to poprowadzić. Podręcznik obiecywał konspirację, wielką politykę, przepowiednie Zakonu a zostawia graczy i mistrza gry z pytaniami bez odpowiedzi. Całe to knucie, wprowadzanie frakcji, plany w planach zostaje obok nich, gdy odlatują w kierunku wschodzącego słońca. Czułem, że muszę dołożyć sesję – epilog, żeby na spokojnie pozamykać pewne sprawy. Szkoda tylko, że autorzy podręcznika nie poświęcili dwóch stron na zasugerowanie MG, jak można to porządnie rozwiązać.

Cały wątek mistyka – wybrańca poruszony w ostatniej wizji Emisariusza jest z kategorii : albo to zajebiście wyjaśnicie Fria Liga albo to mega żenada. Drugi tom kampanii nic nie rozwiązuje w tej kwestii i tylko zdawkowo wspomina o tym wątku, więc… Czekam na tom 3.

A tak na marginesie, brak mistyka w drużynie oznacza jeszcze więcej wątków śmigających obok drużyny. Jeśli nie masz żadnego, rozważcie zmianę jednej postaci. W ostateczności używaj postaci Althei do sygnalizowania wszystkich tych migren, wizji i pieśni. Wielka szkoda, że nikt piszący podręcznik nie wpadł na to, że brak mistyka odcina drużynę np od sceny końcowej z Emisariuszem (osobiście tę wizję zesłałbym też na nie-mistyczną postać, która pierwsza dotknie ciała Emisariusza).

Polecam wszystkim flashbacki jako narzędzie uzupełniania narracji. Wrzucenie graczy w buty Wojowników Światła (czyli “Przerywnik: Salamah-ach-Abaud”) były świetnym pomysłem na wyjaśnienie graczom tła przygody, które normalnie przelatuje obok nich. Dowiedzieli się, że Darius i Nepotra to ktoś z kim można rozmawiać, Chauban to wariat, którego trzeba unikać, a Gaddar to osoba, która tylko gra proroka Męczennika. Dzięki temu na następnej sesji gracze nie zabili zwiadowców i wiedzieli jak przejść przez szpital do Emisariusza. Jedyne co się nie udało, to wzięcie graczy tą przemianą z zaskoczenia. Gdybym wcześniej ich na to przygotował sesja wypadłaby lepiej.

Pieśń-pozytywka, którą otrzymała Aisha to kolejna minisesja, która wrzuciby graczy w scenariusz “Pieśni dla Jaroumy”. Chciałem ją odpalić jako kolejny flashback przy wejściu do komnaty z ciałem Emisariusza, ale wyczułem, że to by było za dużo. Pieśń czeka i rezonuje w głowie Aishy. Rozpoczniemy od niej następny sezon Coriolisa.

Podsumowując:

• Udało się przejść przygodę bez zgonów.
• Były spięcia, ale je przegadaliśmy.
• Były też śmieszki.
• W końcu gracze doświadczyli mistyczności Coriolisa.
• Dużo wątków zamknęliśmy, obiecując wystarczająco dużo nowych, żeby było w co grać za parę miesięcy.
• Tym razem zaczniemy od sesji zero 🙂

Sceny Szpitala i Pałąca an bagnach do FoundryVTT wrzucę niedługo w niezależnych notkach.